Kijk je als leek naar Santa Veronica, dan zie je een asgrauw half-uitgestorven dorp met overal zwerfafval, onverharde wegen en gebouwen die niet afgemaakt zijn. Als je langer kijkt -en er langer bent- komt er ineens een klein paradijs tevoorschijn alsof je door de kast naar Narnia bent gestapt. Maar dan een Narnia met elke dag zon, 27 graden, palmbomen, geweldige mensen en een fantastisch kitesurfklimaat.
Santa Veronica is een dorpje tussen Barranquila en Cartagena aan de Colombiaanse kust. Je vind er… kiters! En verder niet zoveel. Het is perfect in haar eenvoud. Een paar restaurantjes, kleine winkeltjes, een fijne beach bar en een koffiezaak met de beste Colombiaanse koffie. Toen ik hier aankwam wist ik even niet waar ik aan begonnen was. Deze zandbak? Moet ik me hier twee weken gaan vermaken? Niets bleek minder waar. Ik ben in het paradijs beland.
Zoals jullie weten heb ik een kleine checklist die ik afwerk zodra ik op een nieuwe plek aankom. Is de wifi goed in mijn verblijf? Check! Het Kite Hostel van Gigi heeft een fijne werkplek op het overdekte terras en snelle wifi. Ik kan gewoon werken en dan valt er al meteen een last van mijn schouders af.
Nummer twee op de checklist is een leuke bar die ik twee weken lang mijn stamkroeg kan noemen. Die vond ik bij Boogie Loop. Voetjes in het zand, kokosnoot in de hand en genieten van de zon. Het barpersoneel is lief en de eigenaren zijn kiters met een kiteschool. Gegarandeerd een chille sfeer! (Ze noemen me hier Rosita, té leuk.)
Nummer drie op de lijst is iets te doen na werk. Mijn doel was om te leren kiten en ik kan met trots zeggen dat dit gelukt is. Andrés is een geweldige instructeur en ik leef sinds een paar dagen op een kite-high.
Ongeschreven regels
Waar ik hier het meeste van geniet zijn de ongeschreven regels die je via-via moet horen, anders weet je ze niet. Vanaf Barranquila kan je een bus pakken naar Santa Veronica. Ze zijn groot, rood en doen me denken aan de Collectebus uit Harry Potter. Ga ergens op de route staan, steek je hand op zodra hij aankomt. Spring er in en vind snel een zitplek want hij trekt op met Mach 5. Vanuit Santa Veronica kan je de bus weer terug pakken naar Barranquila maar je weet zodra hij aankomt niet of die daarheen gaat. Of toch wel? Toeteren = Barranquila, niet toeteren = Juan de Acosta. Heerlijk.
Waar is de dichtstbijzijnde winkel? ‘daar-en-daar, maar dat raam daar is ook een winkel. Ze zeggen 24/7 open te zijn dus als er niemand zit moet je gewoon hard kloppen.’
Naast het raam verkopen ze in het weekend ook arepas waar je je vingers bij aflikt. Denk broodje kebab maar dan wél lekker als je nuchter bent.
Kortom: Santa Veronica is in mijn ogen de perfecte plek als je op zoek bent naar een ongedwongen sfeer, fijne mensen en wind. Veel wind. Er is niet veel maar precies genoeg. En wat er is, is perfect.